Ο Κωνσταντίνος Καραγεωργίου live full band στην μουσική σκηνή HolyWood stage

Ο Κωνσταντίνος Καραγεωργίου εμφανίζεται για πρώτη φορά στη μουσική σκηνή HolyWood stage την Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου στις 21:00 το βράδυ!

Ο Θεσσαλονικιός τραγουδοποιός και ερμηνευτής παρουσιάζει για πρώτη φορά δικά του τραγούδια, πλαισιωμένα από αγαπημένες επιλογές της έντεχνης μουσικής σκηνής. Η δυναμική του ερμηνεία και η αγάπη του για την μουσική συνδυάζονται με τρόπο μαγικό και υπόσχονται ένα αξέχαστο μουσικό ταξίδι...!

Μαζί του οι:

Ιωάννα Πάλλα: ακκορντεόν

Βάιος Πράπας: κιθάρες

Δημήτρης Σαββαϊδης: μπουζούκι

Αλέξανδρος Κούρος: κρουστά

Ο Κωνσταντίνος Καραγεωργίου είναι ένας νέος καλλιτέχνης από την Θεσσαλονίκη, απόφοιτος του Πολυτεχνείου, που επέλεξε όμως να ασχοληθεί με αυτό που αγαπά, την μουσική και έχει αποκτήσει ήδη φανατικό κοινό στην Αθήνα.
Ας τον γνωρίσουμε..

Κατάγεστε από τη Θεσσαλονίκη. Έχει κάτι ιδιαίτερο αυτή η πόλη και «παράγει» με τόση ευκολία πολιτισμό;

Η Θεσσαλονίκη φύσει και θέσει αποτελούσε ανέκαθεν σταυροδρόμι συνάντησης, συγχώνευσης και αλληλεπίδρασης διαφορετικών πολιτισμών: του Ελληνικού, καθ’ όλη του την εξέλιξη στο πέρασμα των αιώνων. Του ευρύτερου βορειο-Βαλκανικού πολιτισμού με όλες του τις αποχρώσεις από τους Σλάβους, τους Ούννους και τους Τσιγγάνους. Του Οθωμανικού πολιτισμού, ο οποίος έχοντας ως εστία εκπομπής του την Κωνσταντινούπολη, ήταν και ο ίδιος ένα κράμα Ελληνικών, Οθωμανικών και Εβραϊκών αποσταγμάτων. Και από τα τέλη του 15ου αιώνα και του Ισπανοεβραϊκού, που ακολούθησε την μετεγκατάσταση μεγάλου όγκου Σεφαραδιτών Εβραίων από την Ισπανία. Μαζί με όλα αυτά τα στοιχεία αξίζει να συνυπολογίσει κανείς ότι η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που λόγω της γεωγραφικής της θέσης έχει υποστεί πολλά δεινά από τις αιματηρές προσπάθειες προσάρτησης της. Θέλω να πω με αυτό ότι έχουν περάσει στο DNA των ανθρώπων της πολύ έντονα βιώματα. Θεωρώ πως όλα τα παραπάνω αποτελούν μια αρκετά σαφή εξήγηση σχετικά με την πολιτιστική της υποδομή, ταυτότητα, αλλά και την ανάγκη της για εξωστρέφεια.

Έχετε κάνει κάποιες σπουδές πάνω στη μουσική και στο τραγούδι ή θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως «αυτοδίδακτο»;

Όχι, δεν έχω κάνει σπουδές σε κανέναν τομέα που σχετίζεται με τη μουσική ή το τραγούδι. Η μουσική υπάρχει στη φύση, υπάρχει μέσα στον καθένα από εμάς. Είναι μια διέξοδος έκφρασης συναισθημάτων, όπως άλλωστε και όλες οι μορφές τέχνης. Είναι ίσως το αποτέλεσμα μιας εσωτερικής μάχης του καθένα μας με τα δαιμόνιά του, που οδηγεί σε μια προσωρινή λύτρωση και εκτόνωση μέχρι να αρχίσει η επόμενη μάχη. Η σπουδή της μουσικής είναι κατά μια έννοια ένας κώδικας απεικόνισης της μουσικής στο χαρτί, χρήσιμο εργαλείο μεν για τη διάδοση της, αλλά όχι μονόδρομος. Δε σε κάνει οπωσδήποτε μουσικό το να κατέχεις αυτόν τον κώδικα. Σίγουρα μπορεί να σε κάνει εκτελεστή, αλλά μουσικός είναι κάτι παραπάνω, το οποίο δε συνιστά κατ’ ανάγκη γνώσεις μουσικής θεωρίας.

Ποιες είναι οι μουσικές σας επιρροές;

Κατ’ αρχήν θεωρώ πως οποιαδήποτε μουσική περάσει την πύλη του ακουστικού μας νεύρου, μας επηρεάζει είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα και παράλληλα μας κατευθύνει είτε ως κάτι αξιοζήλευτο είτε ως παράδειγμα προς αποφυγή. Σε προσωπικό επίπεδο, τα επιλεγμένα ακούσματά μου ήταν ένα κράμα το οποίο συντίθετο από το λαϊκό-κοινωνικό-πολιτικό τραγούδι και το έντεχνο(λυρικό και μπαλάντα). Αυτά σε ό,τι αφορά το Ελληνικό μουσικό στερέωμα, στο οποίο ανήκω κι εγώ ως τραγουδιστής και δημιουργός. Εξετάζοντας τα μακροσκοπικά, θεωρώ ότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία τα τραγούδια που με συγκινούν έχουν γραφτεί και τραγουδηθεί με κίνητρο αυτή την εσωτερική ανάγκη του κάθε δημιουργού και όχι με εφαλτήριο την εμπορική επιτυχία.

Πού θα κατατάσσατε τον εαυτό σας, στους τραγουδιστές-ερμηνευτές ή στους τραγουδοποιούς;

Υπάρχει ένα γνωμικό που λέει ότι στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις. Από την άλλη μετράει και το πώς κατατάσσει το ακροατήριο τον καθένα μας. Σίγουρα βέβαια επηρεάζεται και από την ισχύ του παραπάνω γνωμικού, καθώς και από τις γνώμες και συνειδήσεις που διαμορφώνει ο κόσμος με τη «βοήθεια» των ΜΜΕ… Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα αναρωτηθεί ποτέ σχετικά με το τι είμαι… Αλλά σίγουρα θα μπορούσα να ζήσω χωρίς να γράφω δικά μου τραγούδια… αλλά χωρίς να τραγουδάω μάλλον θα ήταν αβάσταχτο… οπότε…

Θεωρείτε τον εαυτό σας παραγωγικό ως τραγουδοποιό; Τί σας προκύπτει ευκολότερα, η μουσική ή ο στίχος;

Κάθε άλλο παρά παραγωγικό θα με χαρακτήριζα. Φανταστείτε ότι έχω γράψει περί τα 25 τραγούδια σε διάστημα 19 ετών. Δηλαδή κάτω από ενάμιση τραγούδι το χρόνο. Για το δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας έχω να πω το εξής: μέχρι κάποια εποχή μου φαινόταν πολύ πιο εύκολο να γράψω στίχους. Η μουσική με παίδευε πολύ και ποτέ δεν έμενα ευχαριστημένος από τον εαυτό μου. Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση έχει αντιστραφεί. Είμαι πιο καταδεκτικός με τις μουσικές που μου βγαίνουν και ίσως πιο αυστηρός με τα λόγια και τα νοήματα που θέλω να καταθέσω. Υπάρχουν βέβαια και κάποια τραγούδια των οποίων οι στίχοι δεν είναι δικοί μου.

Θα σας ενδιέφερε να μελοποιήσετε στίχους ποιητών; Το θεωρείτε μεγαλύτερη ευθύνη;

Υπάρχουν τέσσερα ποιήματα του Κώστα Ουράνη στα οποία έχω βάλει μουσική και ένα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Ίσως ακουστεί παράξενο, αλλά αντιθέτως, όσες φορές έχω αποπειραθεί να βάλω μουσική σε στίχους όχι δικούς μου, νιώθω πιο ελεύθερος, ίσως επειδή δεν επωμίζομαι και την ευθύνη της δημιουργίας των στίχων του τραγουδιού, παρά μονάχα της μουσικής.

Η περίοδος που διανύουμε δεν είναι και η πιο εύκολη στην ιστορία μας. Σας φοβίζει καθόλου η καθημερινότητα;

Με φοβίζουν οι άνθρωποι κυρίως. Εμείς οι άνθρωποι απαρτίζουμε τα κοινωνικά σύνολα στα οποία ανήκουμε. Πολυκατοικία, γειτονιά, περιοχή, δήμος, πόλη, πατρίδα. Η καθημερινή μας στάση και συμπεριφορά απέναντι στους γύρω μας είναι αυτή που καθορίζει τη ζωή μας. Με φοβίζουν οι άνθρωποι, ναι. Υπάρχει οικονομική κρίση, πράγματι. Αλλά βρήκε πρόσφορο έδαφος και εδραιώθηκε. Πριν από αυτήν, ας δούμε την αποσάθρωση των ηθικών αξιών. Είμαστε δίκαιοι; Είμαστε ηθικοί; Είμαστε αλληλέγγυοι; Διάγουμε ενάρετο βίο; Είμαστε αλτρουιστές; Η οικονομική κρίση υφίσταται ακριβώς διότι πρωτύτερα έχει υπάρξει ανθρωπιστική κρίση. Αυτοί που μας κυβερνούν είναι προδότες και κλέφτες. Φυσικά και είναι, αλλά εμείς τους εκλέγουμε. Είναι ο καθρέφτης μας. Ζουν ανάμεσά μας και τους ανεχόμαστε, διότι ανεχόμαστε ακόμη τους εαυτούς μας. Για να αλλάξει ο κόσμος δε χρειάζονται όπλα. Πρέπει εμείς να αλλάξουμε μέσα μας. Μέρα με τη μέρα, βήμα βήμα. Μια ηθικά υγιής κοινωνική βάση μπορεί να αποβάλει τη σαπίλα που την κατατρώει. Ας ελπίσουμε σε αυτό…

Σας ευχαριστώ πολύ

Επίσης