Ένας Κηφισιώτης στο Έβερεστ! Η Ελληνική σημαία στην ψηλότερη κορυφή του κόσμου (φωτογραφίες- βίντεο)!

"Μην εγκαταλείπεις ποτέ τα όνειρά σου, κάποια στιγμή θα δικαιωθούν".

Με αυτό το motto στις 2 Απριλίου ξεκίνησε η αποστολή Mount Everest the Greek Expedition 2017 να πραγματοποιήσει ένα πολυετές όνειρο ζωής. Ο λόγος για τους Αντώνη Συκάρη, έναν από τους πιο έμπειρους ορειβάτες και τον Mike Ευμορφίδη συνιδρυτή & Διευθύνοντα Σύμβουλο της COCO-MAT, μέλη του Συνδέσμου Ελλήνων Ορειβατών Αθήνας.

Η αποστολή της ομάδας ξεκίνησε στις αρχές Απριλίου και με σύμμαχο τις κατάλληλες καιρικές συνθήκες ολοκληρώθηκε με επιτυχία στις 22 Μαΐου. Οι ορειβάτες είχαν ένα μικρό «παράθυρο» δύο ημερών για να προσεγγίσουν την κορυφή και μόνο μερικές ώρες για την τελική ανάβαση στα 8.848μ. Τελικά, στις 7:45 ώρα Ελλάδος το όνειρο γίνεται πραγματικότητα!

Η 22η Μαΐου θα μείνει βαθιά χαραγμένη στην ιστορία της Ελληνικής Ορειβασίας αλλά και όλης της Ελλάδας που παρακολούθησε μέσω των social media την εξέλιξη της αποστολής από τις 2 Απριλίου.

Υποδεχθήκαμε τους δυο άντρες την Παρασκευή 26/5 στο Ελ. Βενιζέλος όπου πλήθος κόσμου, φίλοι, οικογένεια, θαυμαστές, έδωσαν ένα συγκινητικό παρόν και επιβράβευσαν την προσπάθεια που είναι μια σημαντική επιτυχία για την Ελλάδα.

Την εμπειρία τους περιγράφουν οι δύο ορειβάτες:

21 Μαΐου

49η ημέρα

Το ξυπνητήρι στο ρολόι χειρός μου χτυπάει στις 2.30 το πρωί. Όπως κάθε πρωινό, μέσα στη σκηνή, ο υπνόσακός μας είναι καλυμμένος με μια ψιλή φλούδα πάγου. Ο λόγος είναι ότι η εκπνοή μας παγώνει λόγω της χαμηλής θερμοκρασίας

( - 15 είχε στο Camp III 7.150m) και αφού δε μπορεί να περάσει το εσωτερικό ύφασμα της σκηνής προς τα έξω -που παγώνει και αυτό- επιστρέφει και γεμίζει τον υπνόσακο με αυτή την φλούδα πάγου.

Ετοιμάζομαι και βγαίνω από τη σκηνή μου.

Ο Mike είναι έξω από τη σκηνή, έτοιμος, ντυμένος και με περιμένει. Με εντυπωσιάζει για ακόμα μια φορά, πόσο σκληροτράχηλος και πειθαρχημένος είναι.

Όπως ήταν από την πρώτη μέρα που ξεκινήσαμε την προετοιμασία στην Ελλάδα και στις Άλπεις.

Είναι εντυπωσιακό, ένας άνθρωπος που ξεκίνησε την ορειβασία μόλις 4 μήνες πριν, να συμμετέχει και να αντέχει σε μια τόσο άγνωστη και σκληρή διαδικασία, σε μια πραγματική δοκιμασία, όπου για να παραμείνεις εδώ, μέσα σου πραγματοποιείται μια μάχη!

Μια μάχη με αντιπάλους την επιθυμία να φτάσεις στην κορυφή και τη λογική που λέει να επιστρέψεις πίσω στην ασφάλεια, στη σιγουριά της κανονικής ζωής, στην οικογένειά σου. Αυτή η μάχη δεν είναι πια καθημερινή. Από εδώ και πάνω, τη δίνεις κάθε ώρα, κάθε λεπτό.

Είναι η μάχη με την ίδια σου την ύπαρξη!!!

Για μένα ο Mike γράφει μια εκπληκτική ιστορία επιμονής, θάρρους, δύναμης, αποφασιστικότητας και ακατάβλητου πνεύματος, που ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να καταφέρουν. Πραγματικά δε σταματώ να τον θαυμάζω!!

Τώρα η διαδρομή μας συνεχίζεται εμπρός και προς τα πάνω, σε μια ευθεία γραμμή.

Το Camp III βρίσκεται στο 1/3 της συνολικής διαδρομής του

Lhotse Face και από εδώ και πάνω η κλίση σε κάποια κομμάτια της διαδρομής φθάνει και τις 50-55 μοίρες. Μάλιστα αυτά τα κομμάτια είναι σε γυμνό πάγο, που κάνει την ανάβασή μας πιο δύσκολη, πιο σκληρή. Τα crampon μας (σχάρες με μεταλλικά καρφιά που τοποθετούνται κάτω από τις μπότες) ίσα που τσιμπάνε τον πάγο. Αυτό το μικρό όμως τσίμπημα, 3-4 χιλιοστών, είναι αρκετό για να μας δώσει την πρόσφυση ώστε να σκαρφαλώσουμε με ασφάλεια πάνω στο παγωμένο και αφιλόξενο αυτό τερέν. Και ασφαλώς για να μην γλιστράμε. Ανεβαίνουμε σιγά σιγά, κάνουμε από 7 έως 10 βήματα και σταματάμε. Αναπνέουμε με μεγαλύτερη δυσκολία, με μεγαλύτερη προσπάθεια.

Μου φαίνεται ατελείωτο αυτό το κομμάτι. Μπροστά βλέπω να τελειώνει η απόσταση της αυλακιάς στον πάγο που ακολουθούμε, να πλησιάζουμε στο σημείο που θα στρίψουμε αριστερά. Τα καταφέρνουμε. Στρίβουμε. Η κλίση μειώνεται λίγο. Αλλά γρήγορα φτάνουμε στο Yellow Band, ένα βράχινο, όρθιο, κιτρινωπό ζωνάρι, ύψους 30-40m περίπου.

Τώρα, εδώ, κάποιοι ορειβάτες κατεβαίνουν και δημιουργείτε συνωστισμός αφού υπάρχει ένα σχοινί και οι συναντήσεις με αυτούς που κατεβαίνουν μας υποχρεώνουν να ξεκλιπάρουμε την ασφάλειά μας από το σταθερό σχοινί για να περάσουν αυτοί που κατεβαίνουν και να κλιπάρουμε και πάλι στο σχοινί.

Και πάλι η διαδρομή μας συνεχίζεται ευθεία και προς τα επάνω - έχει κουραστεί ο σβέρκος μου να κοιτάω επάνω, όλο επάνω -και ακόμα ψηλότερα…

Κάθε τόσο φωνάζω στο Mike, που κάποιες φορές με ακολουθεί κάποιες βρίσκεται μπροστά μου: Mike είσαι ένας Ήρωας!!

Mike είσαι απίστευτος !!

Του το λέω γιατί το νοιώθω και γιατί ασφαλώς είναι !!!

Τώρα μια ακόμα δοκιμασία ακολουθεί.

Εκεί στα 7.800μ πλέον βρίσκεται ο τοίχος του Αντερείσματος της Γενεύης. Απίστευτη κόπωση, απίστευτη προσπάθεια.

Στ’ αλήθεια φτάσαμε μέχρι εδώ μετρώντας τα βήματά μας και ταυτόχρονα μετρώντας και τις αναπνοές μας. Κοιτάζω κάτω. Η τεράστια αυτή πλαγιά του Lhotse Face…πόσο μακριά φαίνεται το Camp 3 και ακόμα μακρύτερα το Camp 2…οι σκηνές μοιάζουν σαν λεκέδες από κίτρινο χρώμα πάνω στον παγετώνα.

Βγάζω την κάμερα και αποθανατίζω τη στιγμή.

Η βιντεοσκόπηση είναι ένα ακόμα μεγάλο ζήτημα που χρειάζεται επιπλέον κουράγιο για να τα καταφέρεις να τραβάς πλάνα όταν είσαι τόσο κουρασμένος. Τις περισσότερες φορές δεν το κάνεις, δεν έχεις το κουράγιο. Είναι δύσκολο να βγάλεις το εξωτερικό γάντι, να ανοίξεις το φερμουάρ, να βγάλεις την κάμερα… Όμως θέλεις να αποτυπώσεις κάπου αυτό που βλέπεις. Σκέφτεσαι αυτή την εικόνα: είναι κρίμα να μην την δουν και άλλοι!!

Βγαίνουμε από το Αντέρεισμα της Γενεύης και πλέον ένας διάδρομος μας οδηγεί στο Camp 4 και στα 8.000m.

Περπατάμε πολύ πολύ σιγά. Σταματάμε κάθε 10 μέτρα. Είμαστε μόνο εγώ και o Mike. Οι σέρπα προχώρησαν να στήσουν τις σκηνές μας, μια για μας και μια για αυτούς.

Φθάνουμε στο Camp ΙV 7.920m.

Mαύρες πέτρες παντού. Φιάλες οξυγόνου διάσπαρτες.

Το τοπίο σεληνιακό και καθώς μοιάζουμε σαν αστροναύτες με τις πουπουλένιες στολές και τις μάσκες οξυγόνου, οι κινήσεις μας λόγω της έλλειψης οξυγόνου είναι τόσο αργές που νοιώθουμε και σαν αστροναύτες.

Είναι η πρώτη φορά που νοιώθω τόσο διαλυμένος, που δεν μπορώ να σκύψω να βγάλω τα crampon μου και ασφαλώς αυτό που νιώθω αυτή τη στιγμή καταγράφεται στη μνήμη μου, ως σήμα, ως ειδοποίηση για το τι μπορεί να μας συμβεί ψηλότερα.

Οι σέρπα που φορούν πλέον και αυτοί τις μάσκες οξυγόνου μοιάζουν να νιώθουν λίγο καλυτέρα από εμάς και τούτο διότι οι περισσότεροι σέρπα από τους 3.000 έως 4.000 του Khumbu ζουν σε μεγάλα υψόμετρα όπως και οι πρόγονοί τους εδώ και αιώνες. Ξεκινούν έτσι μια μακρόχρονη προσαρμογή στην υποξία των μεγάλων υψομέτρων. Για παράδειγμα ένας σέρπα που γεννήθηκε και μεγάλωσε στα 4.000m, έχει προσαρμοστεί σε μερική πίεση οξυγόνου 37% χαμηλότερη από αυτήν στην επιφάνεια της θάλασσας. Έτσι, οι κορυφη του Έβερεστ οπου η μερική πίεση του οξυγόνου ειναι 67% χαμηλότερη απο αυτην της επιφανειας της θαλασσας αντιπροσωπεύει μια μικρότερη και λιγότερο έντονη αλλαγή στην καθημερινή ζωή ενός Σέρπα απ’ ότι ενός κατοίκου χαμηλών υψομέτρων όπως είναι σχεδόν όλοι οι ορειβάτες που βρισκόμαστε τώρα εδώ.

Μπαίνουμε στις σκηνές μας. Το λεπτό στρωματάκι που έχουμε στρώσει στο πάτωμα της σκηνής μας δε μπορεί να απορροφήσει τις μεγάλες πέτρες που τρυπάνε τα σώματά μας, όμως αυτό είναι το λιγότερο που σκέφτομαι τώρα.

Τώρα είναι η ώρα κρίσιμων σκέψεων, κρίσιμων αποφάσεων.

Τί κάνουμε; Πώς συνεχίζουμε; Παραμένουμε εδώ στο Camp IV στα 7.920μ για ακόμα 24 ώρες και ξεκινάμε αύριο το απόγευμα στις 18.00; Λόγω της εξάντλησης που νιώθουμε, θα μπορούσαμε να ξεκουραστούμε λίγο - όσο μπορείς να ξεκουραστείς σε τέτοιο υψόμετρο -

Ή ξεκινάμε τώρα, άμεσα, στις 18.00 -η ώρα είναι ήδη 17.00- για την κορυφή, όπως ορίζει ο αρχικός μας σχεδιασμός;;

Και βέβαια, το πιο σημαντικό είναι ο καιρός.

Τηλέφωνο λοιπόν στον Κώστα Γαβριήλ, (επιτέλους το δορυφορικό μας δουλεύει)

-Κώστα πώς είναι ο καιρός; μας λέει, -αύριο 22 Μαΐου θα έχει 15 χλμ. αέρα και ηλιοφάνεια, μεθαύριο 23 Μαΐου θα έχει 55 χλμ. αέρα, σίγουρα είναι καλύτερα στις 22, δηλαδή σε λίγο! όμως αν είστε διαλυμένοι όπως λες, πώς θα ξεκινήσετε; είναι ζώνη θανάτου κινδυνεύετε!!!

Σκέφτομαι από όσα γνωρίζω πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος να βρεθείς σε μια κατάσταση όπου η κούραση, η παραίτηση και η υποθερμία σε νικάνε κι από εκεί και πέρα η πορεία προς το θάνατο είναι γοργή και ανώδυνη. Σκέφτομαι επίσης πως ένιωσα λίγη ώρα πριν που δεν μπορούσα να ξεκουμπώσω τα crampon μου. Έπειτα δε γνωρίζω, δεν μπορώ να ξέρω πώς θα συμπεριφερθεί ο Mike. Θα αντέξει; Θα μπορέσει να συνεχίσει;

Είναι απολύτως φυσιολογικό, όταν ένας ορειβάτης, που είναι κοντά στην κορυφή του Έβερεστ, και φτάσει σε κατάσταση απόλυτης εξάντλησης και πάθει ανοξαιμία και δεν μπορεί πια να μετακινηθεί μόνος του, να τον αφήνουν να πεθάνει. Γιατί απλούστατα είναι αδύνατο ένας ορειβάτης να κατηφορίσει σε ένα τόσο επικίνδυνο έδαφος κουβαλώντας ή σέρνοντας το σχεδόν άψυχο σώμα κάποιου άλλου ορειβάτη.

Από την άλλη, η 23η Μαΐου, μπορεί να μας προσφέρει κάποια ξεκούραση. Όμως τα 55χλμ αέρα δημιουργούν πολύ περισσότερη αίσθηση κρύου…

Εκείνο που με τρόμαζε περισσότερο, ήταν ο κίνδυνος να παγώσεις και να μείνεις αβοήθητος, όπως έχει συμβεί σε πολλούς ορειβάτες τα προηγούμενα χρόνια στο Everest ή στην καλύτερη περίπτωση, να χάσεις κάποια δάχτυλα ή τη μύτη σου από τα κρυοπαγήματα.

Το βουνό είναι γεμάτο πτώματα ορειβατών που απλώς κάθισαν κάτω και πέθαναν από κρυοπληξία.

Όλα αυτά γυρνούσαν στη σκέψη μου και ασφαλώς η απόφαση βάραινε όχι μόνο το μυαλό μου αλλά κυρίως την ψυχή μου, για την τεράστια ευθύνη που ένιωθα, αλλά και είχα για τον Mike, για την οικογένειά του και τους πολλούς ανθρώπους που τον αγαπούν. Είχα υποσχεθεί σε όλους ότι όλα θα πάνε καλά και θα γυρίσουμε ζωντανοί και νικητές.

Αυτή η υπόσχεσή μου, αποτελούσε δέσμευση για μένα.

Πως όμως θα γίνουν και τα δυο;;

Και ενώ σκέφτομαι και παραμένω σιωπηλός, το τηλέφωνο χτυπάει. Είναι ο φίλος μας ο Γιάννης Ξοξάκος, που γνωρίζει από τον Κώστα ότι είμαστε στο Camp IV.

Μας λέει, διάβασα ότι είθισται αρκετές αποστολές να μένουν μια νύχτα στο Camp 4 και την επομένη, το απόγευμα να ξεκινούν για την κορυφή. Για να ξεκουραστούν και να αποφύγουν τις οδυνηρές συνέπειες της εξάντλησης.

Μάλιστα, λέω από μέσα μου, το απόλυτο πέρα-δώθε γύρω από το ερώτημα: 22 ή 23 Μαΐου;;;

Στο μεταξύ, ο Mike που παραμένει αισιόδοξος, ψύχραιμος και δείχνει δυνατός, εμμέσως πλην σαφώς, γέρνει προς τις 22 και θέλει να ξεκινήσουμε σήμερα. Με σεμνότητα και διακριτικότητα -δεν το είπε ποτέ ευθέως- προσπαθεί να με πείσει για αυτό. Όμως σίγουρα δε γνωρίζει ή μάλλον έχει ξεχάσει τους κινδύνους της ζώνης θανάτου και ότι η κούραση που έχουμε συγκεντρώσει από όλες τις προηγούμενες ημέρες, μπορεί να ξεσπάσει στα κορμιά μας και στο μυαλό μας άμεσα και χωρίς προειδοποίηση με τις παραπάνω συνέπειες που ανέφερα.

Τώρα ο ήχος του φερμουάρ της πόρτας της σκηνής μας ακούγεται.

Είναι ο Pemba, μας ρωτά: τι κάνουμε;;

Του απαντάμε: έλα στις 18.30 να σου πούμε την απόφασή μας. Mike, του λέω, κοιμήσου, έχουμε μια ώρα, θα δούμε τι θα κάνουμε. Προσπάθησε να κοιμηθείς και επαναλαμβάνω, θα δούμε τι θα κάνουμε!!!

Ασφαλώς μιλάω στο τηλέφωνο και με την οικογένειά μου που βρίσκονται μαζεμένοι όλοι μαζί στη Θεσσαλονίκη και θα ξενυχτήσουν μαζί μας, στην προσπάθειά μας για την κορυφή. Τους εξηγώ τα δεδομένα και η απάντησή τους βέβαια είναι:

Εσύ ξέρεις μπαμπά μου, εσύ ξέρεις Αντώνη μου, εμείς είμαστε εδώ και θα παραμείνουμε όλοι μαζί, όλη νύχτα μαζί σας, δίπλα σας όποτε και να ξεκινήσετε!! Αλλα εσύ θα αποφασίσεις...

Ένιωθα ελάχιστα καλύτερα και σκεφτόμουν τα υπέρ και τα κατά μεταξύ της 22 ή 23 Μαΐου. Ταυτόχρονα σκεφτόμουν: η αδυναμία μας μπροστά στην παντοδυναμία του Everest, δεν πρέπει να αγνοηθεί.

Μιλήσαμε και με τον Dr Nima, στο Base Camp μέσω ασυρμάτου. Τί να του πεις, τί να σου πει; Μην ξεχνάμε ότι είμαστε τώρα εδώ γιατί διαφωνήσαμε μαζί του, είμαστε τώρα εδώ από τη δική μας απόφαση!!

Μας λέει: και η 22 και η 23 είναι καλές ημέρες, μόνο που στις 23 έχει λίγο παραπάνω αέρα. Ότι θέλετε εσείς. Ίσως είναι καλύτερα στις 22, αλλά και η κούραση που έχετε είναι ένας σημαντικός παράγοντας!!

Μάλιστα, λέω, μας φώτισες και εσύ!!!

Σκέφτηκα πάρα πολλά πράγματα εκείνες τις στιγμές, που θα σας κουράσω αν τα αποτυπώσω εδώ στο FΒ.

Ίσως κάπου αλλού θα μπορούσαν να αποτυπωθούν καλύτερα.

Σκέφτηκα πολύ και κατέληξα στο μικρότερο ρίσκο.

Νομίζω ότι πέρασαν 5 λεπτά και όχι 1 ώρα, όταν το φερμουάρ ξανάνοιξε και ο Pemba ξαναρώτησε: Τί κάνουμε, φεύγουμε ή μένουμε;

Και η απάντησή μου ήταν άμεση:

Λοιπόν ξεκινάμε στις 9 το βράδυ ώστε να κοιμηθούμε λίγο και να ξεκινήσουμε πιο ξεκούραστοι.

θα πάρουμε ρίσκο στην επιστροφή, οι καταιγίδες που ξεσπάνε μετά το μεσημέρι πιθανόν να μας βρουν κάτω από το μπαλκόνι, ίσως και χαμηλότερα προς το Camp ΙΙΙΙ Έτσι με δυο ώρες ύπνο, θα ξεκινήσουμε πιο δυνατοί, πιο φρέσκοι και αισιόδοξοι...

Έτσι και κάναμε.

Ξεκινήσαμε στις 10.15 το βράδυ, γιατί το να ντυθείς με όλον αυτόν τον εξοπλισμό, πάντα ο χρόνος που υπολογίζεις δεν φτάνει και χρειάζεσαι τελικά περισσότερο.

Προχωράμε μέσα στο αχνό φως των αστεριών, μπροστά ο Tshering, πίσω εγώ, ακολουθεί ο Mike και πιο πίσω ο Pemba και ο Dorjee.

Δύσκολο, πολύ δύσκολο. Πνίγομαι από έλλειψη οξυγόνου, ακόμα και με τη φιάλη συμπληρωματικού οξυγόνου.

Πράγματι είναι σαν να τρέχεις και να αναπνέεις από καλαμάκι. Μπαίνουμε στο σταθερό σχοινί. Η κλίση και πάλι 40 μοίρες. Ο Tshering, o σέρπα που προηγείται, σέρνεται στα αλήθεια, αλλά και οι άλλοι πίσω μου κάνουν 8 ή 10 βήματα και διπλώνονται, σκύβουν, οι ανάσες τους μέσα από τη μάσκα τους ακούγονται μέχρι σε μένα που βρίσκομαι δυο μέτρα μπροστά τους. Ταυτόχρονα και αυτοί ακούνε το δικό μου ήχο, της προσπάθειας να αναπνεύσω.

Ο σέρπα που προηγείται μου λέει: Antonio go please first. Περνάω μπροστά και όπως όταν οδηγείς στην αναρρίχηση μια σχοινιά, νιώθεις αυτοπεποίθηση και υπερβολική αίσθηση σιγουριάς και δύναμης, έτσι και εδώ, μεταμορφώνομαι και νιώθω τεράστιες δυνάμεις.

Αριστερά μου τώρα βλέπω κάτι πόδια με μπότες να εξέχουν από μια γκρεμισμένη σκηνή που καλύπτει το υπόλοιπο σώμα…είναι κάποιος αφημένος χρόνια εκεί!!

Πιο πάνω και αφού περνάω ένα βράχινο κουλουάρ, στα δεξιά μου βλέπω κάποιον ξαπλωμένο και ο λίγος αέρας που φυσούσε να του κουνά το γιακά από το jacket του. Είναι χρόνια ακίνητος, χρόνια στην ίδια στάση, δίπλα του το πιολέ του σαν να περιμένει να σηκωθεί να το πιάσει να συνεχίσει την προσπάθειά του. Είναι ασφαλώς νεκρός, παγωμένος και αναλλοίωτος αλλά νομίζεις ότι κοιμάται.

Σοκ και δέος ίσως το λιγότερο !!

Συνεχίζουμε και τώρα, κάτι νέο: αισθάνομαι απόλυτη νύστα και θέλω να σταματήσω να κοιμηθώ, σκέφτομαι μάλιστα εκείνη τη στιγμή να τηλεφωνήσω στην Πόπη, να την ακούσω λίγο, κάτι να μου πει να νιώσω λίγο καλύτερα. Όμως δεν το κάνω. Το μυαλό μου γυρίζει στις ευχές από τους φίλους μας τις ευχές σας στο FΒ και προσπαθώ να αυτοντοπαριστώ. Ξέρω, θυμάμαι τα υπέροχα λόγια σας, τις καταπληκτικές ευχές, παίρνω δύναμη από αυτές.

Φθάνουμε στο μπαλκόνι, στα 8.400m Ο Pemba με πλησιάζει και !!!! βλέπει ότι έχει τελειώσει το οξυγόνο μου -Πώς ανεβαίνεις τόση ώρα; με ρωτάει!

Τώρα καταλαβαίνω γιατί νύσταζα τόσο πολύ.

Χαράζει η ομορφότερη Ανατολή της ζωής μου από τα βάθη του ορίζοντα!!!

Βάζω νέα γεμάτη φιάλη, αφού υπάρχουν στο μπαλκόνι διαθέσιμες για μας. Φτάνουμε κάποιους που ανεβαίνουν, έχουν αργήσει πολύ.

Ανεβαίνουμε τώρα στη νοτιοανατολική κόψη μαζί τους, μπροστά μας διακρίνουμε τρεις διαδοχικούς, βράχινους λόφους και μετά και πάλι κόψη χιονιού που σε οδηγεί προς την κορυφή.

Το ηθικό μας στα ύψη, το φως έχει βγει για τα καλά και μαζί με το βουνό φωτίζει και τη διάθεσή μας.

Νομίζουμε ότι είμαστε κοντά στην κορυφή. Είναι αυτό που λέμε ότι το βουνό τρεις φορές σε γελάει, από μακριά, από κοντά και πάνω στο βράχο.

Στην πραγματικότητα, απέχουμε τουλάχιστον 5 έως 6 ώρες ακόμα.

Ο ήρωας που ακούει στο όνομα Mike δεν τον σταματά τίποτα. Κουρασμένος, αλλα αργά και σταθερά κινείται αγόγγυστα και με ακολουθεί πιστά. Πάντα πίσω μου, ταλαιπωρείται και διαπραγματεύεται αρκετά στα σταθερά σχοινιά στο πρώτο και δεύτερο βράχινο λόφο. Μάλιστα κάπου εκεί στο τέλος του δεύτερου ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση, μεγάλη χαρά, βλέποντας να κάνει άριστες κινήσεις και να φθάνει σε ένα πατάρι που τον περίμενα και μου φώναξε: ασφάλισέ με ..!!!

Περνάμε και τον δεύτερο βράχινο λόφο και στην κορυφή του, καθόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον και ξεκουραζόμαστε. Αγναντεύουμε κάτω το μπαλκόνι και πιο κάτω το Camp IV.

O Mike μου λέει: εντάξει καλά είναι ως εδώ, κορυφή δεν είναι εδώ; Δεν φτάσαμε;; Ωωω, όχι του απαντώ, έχουμε μια ώρα ακόμα. Δηλαδή 3 ώρες, σκεφτόμουν από μέσα μου, αλλά πώς να του πω κάτι τέτοιο. Θα πάμε στην κορυφή Mike, εδώ δεν είναι κορυφή. Θα πάμε εκεί μαζί, όχι μόνος μου!!

Ξεκινάμε και πάλι. Ο Pemba βλέποντας τα σύννεφα να ανεβαίνουν σιγά σιγά όλο και ψηλότερα, με παρότρυνε να προχωρήσω μόνος μου και μου υποσχόταν πως θα ήταν δίπλα στον Mike συνέχεια.

Μετά τον τρίτο βράχινο λόφο, η διαδρομή συνεχίζεται πάνω σε κόψη χιονιού. Πάνω σε αυτήν υπήρχαν βουναλάκια από χιόνι

-το καθένα ήταν τουλάχιστον 50-70 m που μου έκλειναν τον ορίζοντα καθώς ανέβαινα. Το καθένα τους μου φαινόταν πως ήταν η κορυφή.

Κάθε φορά που προσπερνούσα ένα, ανακάλυπτα ένα άλλο πίσω του. Είχα πάντα στο μυαλό μου τον Mike και σε κάθε ένα από αυτά τα βουναλάκια καθόμουν στην κορυφή του και περίμενα να δω τον Mike με τους σέρπα, να τον δω να ξεπροβάλει από το προηγούμενο και μετά συνέχιζα.

Εκεί σε ένα από αυτά, όπως καθόμουν τηλεφώνησα στην οικογένεια μου και τους είπα 150μ ακόμα θέλουμε για την κορυφή ,τσέκαρα μάλιστα και την θερμοκρασία που ηταν -28 C

Φτάνω στη Νότια Κορυφή και μπροστά και λίγο χαμηλότερα βλέπω τη δύσκολη βράχινη κόψη που καταλήγει στο Hillary Step.

Μετά απ’ αυτό, μόνο 20 -30 λεπτά σε χωρίζουν από την κορυφή του κόσμου. Δεν μπορώ να συγκρατηθώ, κλαίω από χαρά και ανυπομονησία. Είναι αλήθεια! είμαι πια τόσο κοντά! Θεέ μου! Είναι αλήθεια! Πόσα χρόνια περίμενα! Ήρθε η στιγμή! Ο Mike με φθάνει, βλέπει την κόψη και αυθόρμητα μου λέει: πώς θα περάσω όλο αυτό; Θα το περάσεις, του λέω, δεν είναι τίποτα, θα το περάσεις, όπως πέρασες τόσα για να φτάσεις εδώ. Πάμε μαζί τώρα, κάνε ότι κάνω, ακολούθησε ακριβώς πίσω μου, πάτα όπου πατάω και όλα θα πάνε καλά.

Πρόκειται για μια στενή κόψη, πότε βράχινη, πότε παγωμένη. Αριστερά σου βλέπεις κατευθείαν το Camp II, 2.500 km χάος και δεξιά σου την κινέζικη ανατολική ορθοπλαγιά του Έβερεστ και από εκεί χάος επίσης.

Ο Mike νικητής και σε αυτή την δοκιμασία.

Ο Pemba, βλέποντας τα σύννεφα όλο και να ανεβαίνουν και τον αέρα να ενισχύεται, μου φωνάζει: go go Antonio to the summit .

Περνώ πολύ γρήγορα το Hillary Step, που δε γνωρίζω πώς ήταν πρώτα, αλλά τώρα πρόκειται για έναν παγωμένο, όρθιο τοίχο 10 μέτρων χωρίς καθόλου βράχια.

Βγαίνω στην τελική ευθεία… δε θυμάμαι καθόλου αυτά τα 30 λεπτά. Δε νομίζω ότι ήταν τόσα πολλά. Νομίζω ότι όταν πέρασα το Hillary Step, άρχισα να βλέπω τα μαντήλια της κορυφής και καθώς αυτή η γλυκιά, τελευταία, μικρή πλαγιά με χωρίζει πια από την κορυφή, είναι αδύνατον να σταματήσω τα δάκρυα χαράς μου. Αναλογίζομαι: είναι αλήθεια;; Θεέ μου είναι αλήθεια;; Απομένουν 10 -15 βήματα πριν την κορυφή.

Σηκώνω ψηλά τα χέρια, σφίγγω τις γροθιές μου και πανηγυρίζω!!!! Θέλω να το φωνάξω παντού…βρίσκομαι στην κορυφή του κόσμου, στην κορυφή των ονείρων μου…δεν έχει ψηλότερα!!!!

Από την άλλη μεριά βλέπω την απότομη κατηφόρα της βορεινής κόψης. Ναι είναι αλήθεια, βρίσκομαι στην κορυφή του Everest 8.848m….Θεέ μου σε ευχαριστώ!!!

Τηλεφωνώ στην Πόπη και με κοφτή φωνή της λέω:

Σήμερα 22 Μαΐου ώρα 10.27 ώρα Νεπάλ βρίσκομαι στην κορυφή του Everest!!!

Στο μεταξύ δυο ορειβάτες ξεπροβάλλουν από τη βορεινή κόψη, με βλέπουν με το τηλέφωνο και ο ένας με παρακαλεί: μπορώ να το χρησιμοποιήσω; και εγώ ασφαλώς του λέω ναι. Μιλάει με κάποιον, όχι αγγλικά, δεν κατάλαβα τι γλώσσα μιλούσε κατάλαβα όμως το mama mama που έλεγε και την φωνή του που ήταν τρεμάμενη από κλάματα χαράς και συγκίνησης!!

Έρχεται ο ένας sherpa τον ρωτάω πού είναι ο Mike, μου απαντά: ο Mike stop, τρομάζω και γυρίζω πίσω προς τα κάτω για να δω τι συμβαίνει. Όμως ο Mike ξεπροβάλλει, έρχεται, εξαντλημένος αλλά έρχεται. Κατεβαίνω 10 μέτρα και μαζί με τον sherpa τον συνοδεύουμε μέχρι την κορυφή!!

Βλέπετε σχετικό video.

Είμαστε πια στην κορυφή του κόσμου μαζί με τον Mike Ευμορφίδη όπως μαζί ξεκινήσαμε στις 15 Ιανουάριου του 2017 και όπως μαζί εδώ και 4.5 μήνες μοιραζόμαστε αυτό το όνειρο! Συνέχεια μαζί! Μαζί τα καταφέραμε, μαζί φτάσαμε ως εδώ, μαζί μας και οι σέρπα ο Pemba, ο Tshering, ο Ki Dorjee!

Θρίαμβος, δικαίωση, ευτυχία, αυτοπεποίθηση, δύναμη, χαρά, επιτυχία, όσα λόγια και αν πω δε μπορούν να περιγράψουν αυτή την απέραντη πληρότητα που νιώθουμε εδώ πάνω.

Τί πιο όμορφο από τους ανθρώπους που ονειρεύονται και τα όνειρά τους γίνονται πραγματικότητα!!!

Για αυτό το λέω και το ξαναλέω, μην εγκαταλείπεις πότε τα όνειρά σου, κάποια στιγμή θα πραγματοποιηθούν.

Τώρα βγάζουμε τις σημαίες μας.

Πρώτα από όλες της πατρίδας μας, την Ελληνική σημαία μας. Μετά τη σημαία της COCO-MAT, του Δήμου Ξάνθης, του CTC του γυμναστηρίου μας και του Mike Bowman , του σχολείου που αγαπάμε Αυγουλέα-Λιναρδάτου, της ΕΟΟΑ ελληνικής ομοσπονδίας ορειβασίας και αναρρίχησης και του χορευτικού συλλόγου Μόλυβος…

Ελέγχω την κάμερα αν βγήκαν σωστά οι φωτογραφίες που τραβήξαμε.

Ο Pemba σχεδόν ουρλιάζει: πάμε, έρχεται καταιγίδα.

Πόσο θα ήθελα να μείνω στην κορυφή περισσότερο χρόνο, να πάρω περισσότερα βίντεο και φωτογραφίες.

Να απολαύσω περισσότερο αυτή τη στιγμή.

Όμως ξέρω πως η αποστολή μας δεν τελείωσε ακόμα.

Πρέπει και να επιστρέψουμε υγιείς και ζωντανοί.

Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα.

Γι’ αυτό ξεκινάμε αμέσως την κατάβαση.

Συνεχίζεται….

Στο επόμενο και τελευταίο post, η κατάβαση και η επιστροφή στην Ελλάδα!

Coco-Mat Greece Cross Train Center - CTC Mike Bowman Εκπαιδευτήρια Αυγουλέα - Λιναρδάτου (www.avgoulea.gr) «Ο Μόλυβος»: Πολιτιστικός Σύλλογος Παραδοσιακών Χορών - Παράρτημα Αθήνας Pemba Tshering John Xoxacos Konstantinos Gavriil