ΜΗΝΥΜΑ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καὶ Ὠρωποῦ κ. Κυρίλλου γιὰ τὴν Ἐθνικὴ ἑορτὴ τῆς 25ης Μαρτίου.
Κυριακή Ε΄ Νηστειῶν, 25η Μαρτίου 2018
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ἡ σημερινὴ ἡμέρα διδάσκει ὅτι ὅλα σὲ αὐτὸν τὸν τόπο ὑπάρχουν, γιὰ νὰ μᾶς θυμίζουν. Ἀγῶνες, θυσίες, δάκρυα καὶ αἵματα, μνῆμες, ποὺ σημάδεψαν τὴν ἐθνική μας φυσιογνωμία. Γιὰ νὰ μποροῦμε ἐμεῖς οἱ Νεοέλληνες νὰ βλέπουμε στὸν καθρέπτη τῆς ἱστορίας τὸν ἑαυτό μας, τὴν ταυτότητά μας. Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ μᾶς φανερώνει πνευματικὲς ἀποκαλύψεις ἔξω ἀπὸ τὴν γήινη ἐμπειρία μας. Γιὰ ἕναν διάλογο τοῦ Ἀρχαγγέλου μὲ ἕνα νεαρὸ κορίτσι, ὅπως διασώζουν τὰ ἱερὰ κείμενα τῆς πίστης μας. Σ’ αὐτὸν τὸν διάλογο ἡ Μαριὰμ τῶν Εὐαγγελίων μιλάει στὴν γλῶσσα μας, ἀμφιβάλλει: «Πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεί ἄνδρα οὐ γινώσκω;» (Λουκ. 1,34). Μετὰ τὴν ἀμηχανία στὸ ἀνεξήγητο μυστήριο τοῦ Θεοῦ, ἀκολουθεῖ ἡ ἐμπιστοσύνη καὶ ἡ ὑπακοὴ στὸ θέλημά Του, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν ρίζα τῆς σωτηρίας μας .
Ὁ Ἠλίας Βενέζης κάποτε ἔγραφε: «ἂν ζητᾶτε νὰ σβήσουμε τὴν ἱστορία μας, τὸ συναξάρι καὶ τὸ μαρτυρολόγιο μας, αὐτὸ δὲν τὸ μποροῦμε». Ὅμως, οἱ Ἕλληνες τότε καὶ σήμερα μοιάζουν νὰ εἶναι διαφορετικοί. Ἄλλαξαν τὰ χρόνια καὶ οἱ συνθῆκες, οἱ ἀντιλήψεις καὶ οἱ νοοτροπίες. Ἕνα περιστατικό, ὅμως, ποὺ συνέβη σὰν σήμερα πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια, εἶναι συγκλονιστικὸ καὶ διδακτικό. Τὸ μεταφέρουμε, ὅπως δημοσιεύτηκε. Ἔφτασε ἡ σειρὰ τῆς παρέλασης ἑνὸς Λυκείου τῆς Ἀττικῆς. Ἡ Λυκειάρχης δίνει τὶς τελευταῖες ὁδηγίες καί, καθὼς δίνει τὰ γάντια στὸν σημαιοφόρο, δέχεται τὸν λόγο του σὰν ἀστραπὴ μπροστὰ σὲ ὅλα τὰ παιδιά. «–Πάρτε τὴν σημαία σας, δὲν γουστάρω νὰ τὴν σηκώσω.» Ἦταν ὁ πρῶτος στὴν τάξη, ἀλλὰ ἀπὸ παρακίνηση ἢ ἐντολὴ κάποιου ἤθελε νὰ δημιουργήσει ἐπεισόδιο τὴν τελευταία στιγμὴ καὶ νὰ ἀκυρώσει τὴν παρέλαση. Ἡ Λυκειάρχης δέχθηκε τὸν κεραυνό, ἀλλὰ δὲν ἔχασε τὴν ψυχραιμία της καὶ σὰν ἕτοιμη ἀπὸ καιρὸ ἀπάντησε: «–Δὲν φταῖς ἐσὺ ἀγόρι μου. Ἐγὼ φταίω ποὺ δὲν ρώτησα τὴν σημαία ἂν γουστάρει νὰ τὴν κρατήσουν τὰ δικά σου χέρια.» Ὁ σημαιοφόρος ἀποχωρεῖ ἐκνευρισμένος καὶ ταπεινωμένος ἀπὸ τὴν ἀναπάντεχη ἀπάντηση τῆς καθηγήτριας. Ἐκείνη ἔριξε τὸ βλέμμα της σ’ ἕναν μαθητὴ τῆς Β΄ Λυκείου μέτριο, ἀλλὰ μὲ ἐξαίρετο ἦθος. Τὸν κάλεσε καὶ τοῦ παρέδωσε τὴν σημαία. Ἐκεῖνος φανερὰ συγκινημένος μετὰ τὸ τέλος τῆς παρέλασης εἶπε στὴν καθηγήτρια:«-Σᾶς εὐχαριστῶ ποὺ μὲ κρίνατε ἄξιο». Ἀπὸ τότε πῆρε δύναμη καὶ ἡ πρόοδός του ἐκτοξεύθηκε στὸ β΄ τετράμηνο ἀπὸ τὸ 11 στὸ 18, ὥστε τὴν ἑπόμενη χρονιὰ νὰ περάσει στὴν τριτοβάθμια ἐκπαίδευση. Γνώριζε καλὰ ὅτι ἡ σημαία δὲν ἦταν ἕνα σκέτο πανί, ὅπως θέλουν νὰ τὴν χαρακτηρίζουν κάποιοι. Ἦταν ἱερὸ σύμβολο ποὺ λειτούργησε ὡς ἐφαλτήριο γιὰ ἀνώτερες ἐπιδόσεις. Ἀπὸ τότε ὁ σημερινὸς Εὔελπις, κάθε φορὰ ποὺ συναντάει τὴν παλιά του δασκάλα, τῆς θυμίζει τὸ περιστατικὸ καὶ μὲ σεβασμὸ τῆς λέει : «-Ὅλα τὰ χρωστάω στὴ σημαία.»
Ὡς Ἐπίσκοπός σας μὲ συναίσθηση τῆς εὐθύνης μου σᾶς προτρέπω: μὴν ἀποκαθηλώνετε ἐθνικὰ καὶ χριστιανικὰ σύμβολα παρασυρμένοι ἀπὸ τὴν δίνη τῆς ἰσοπέδωσης· μὴν ἀπαξιώνετε ἰδανικὰ καὶ ἀγῶνες τοῦ παρελθόντος· μὴν ἀπογοητεύεσθε, ἔστω καὶ ἂν ἄλλοι τὸ κάνουν εὔκολα γύρω σας. Ὅλα αὐτὰ σὲ κρίσιμες στιγμὲς λειτουργοῦν ὡς ἔναυσμα ποὺ ξυπνᾶ ναρκωμένες συνειδήσεις, γεννᾶ νικηφόρους ἀγῶνες καὶ νέους ἡρωισμούς.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ!
Διάπυρος πρὸς Θεὸν Εὐχέτης
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καὶ Ὠρωποῦ Κύριλλος
