Βρισκόμαστε 195 χρόνια από εκείνες τις ιστορικές για το έθνος μας ημέρες και ακόμη, δυστυχώς, υπάρχουν φωνές που σκόπιμα, δήθεν στο όνομα της ιστορικής τους έρευνας, προσπαθούν να αμαυρώσουν το «θαύμα» της Επανάστασης του 1821.
Προσπάθειες που μπορεί κανείς να εντοπίσει στο πλαίσιο μιας καθαρά ανθελληνικής εκστρατείας, την οποία κινούν ξένα κέντρα επιχειρηματικών σκοπιμοτήτων και όχι μόνο, καλυπτόμενα υπό τον πέπλο πανεπιστημιακών «συνταγών», υπό το «Δόγμα Χένρι Κίσσιγκερ», που επιδιώκουν την εξάλειψη του Ελληνισμού από την περιοχή των Βαλκανίων, αλλά και να ανιχνεύσει σε ντόπιους δήθεν προοδευτικούς ιστορικούς «αναλυτές», οι οποίοι κινούνται σε λάθος κατεύθυνση, μόνο και μόνο για να διακονούν ξένα συμφέροντα.
Προσπάθειες, που άλλοτε παίρνουν τη μορφή μιας δήθεν αμφισβήτησης του αν ήταν πρόωρο ή όχι το ξέσπασμα των σκλάβων Ελλήνων, ιδιαίτερα κάτω από τις διπλωματικές συγκυρίες και των ευρωπαϊκών ανακατατάξεων εκείνης της ιστορικής περιόδου, άλλοτε με την προκλητική στάση πως η αστική τάξη των προκρίτων επιδίωξε με την Επανάσταση να συνεχίσει την οικονομική της εξουσία σ’ ένα νέο κράτος, άλλοτε πάλι με τη «λάσπη» κατά των πρωταγωνιστών, θεωρώντας τους Έλληνες πολεμιστές βάρβαρους και αιμοσταγείς, δολοφόνους των άμαχων Τούρκων πολιτών, με μοναδικό σκοπό το «πλιάτσικο», προσπαθώντας να δημιουργήσουν ψυχολογική στάση ανθελληνικής διάστασης στους ίδιους του Έλληνες.
Ωστόσο, αν και ξεχνούν ότι «στον πόλεμο οίκτος δεν χωρεί», ιδιαίτερα μάλιστα αν αυτός γίνεται για καθαρά απελευθερωτικό σκοπό κατά του κατακτητή, που έχει κατακρεουργήσει την εθνική, τη θρησκευτική, την οικογενειακή και ατομική υπόσταση του σκλαβωμένου, που παίρνει το όπλο να ξεσηκωθεί, ξεχνούν ακόμη ότι η Ιστορία έχει καταγράψει, μέσα σ’ αυτά τα 400 χρόνια σκλαβιάς, άλλες 624 προσπάθειες επαναστατικής διάθεσης των Ελλήνων, έστω και σε τοπική εμβέλεια οι περισσότερες, κάτι που σημαίνει ότι ο Έλληνας πάντα επιζητούσε τη λευτεριά!
Έτσι, πέρα και από την κρατούσα άποψη εκείνης της εποχής ότι «κάθε λαός, κάθε έθνος, πρέπει να αποτελεί ένα ξεχωριστό κράτος», αλλά και πέρα από τις αλήθειες εκείνες που απαντούν από μόνες τους στους ανθέλληνες λασπολόγους, θα τους απαντήσω με τα λόγια του πρώτου μεταπολιτευτικού Προέδρου της Δημοκρατίας, ακαδημαϊκού Κωνσταντίνου Τσάτσου, που πριν από 50 χρόνια είχε διατυπώσει ότι: «το πνεύμα χρειάζεται προ παντός το επικίνδυνο κλίμα της πολιτικής ελευθερίας»!
Γιατί η στέρηση ελεύθερης μάθησης, η καταπίεση της πίστης, η έλλειψη ελευθερίας και του δικαιώματος της προσωπικής, οικογενειακής και κρατικής υπόστασης, ήταν εκείνα τα στοιχεία που ξεσήκωσαν –κι αυτή είναι η μόνη λέξη που απεικονίζει την πραγματικότητα του γεγονότος- τους Έλληνες εναντίον του αλλόθρησκου, αλλόγλωσσου και ζώντα κάτω από άλλα ήθη κι έθιμα κατακτητή.
Γιατί η Επανάσταση του 1821 δεν ήταν καθόλου ΤΑΞΙΚΗ, όπως τη θέλουν ορισμένοι σύγχρονοι συγγραφείς. Δεν ήταν ο ξεσηκωμός των εργατών εναντίον των βιομηχάνων, όπως στην Αγγλία στα μέσα του προπερασμένου αιώνα ή στην Αμερική το 1905. Δεν ήταν ούτε ο ξεσηκωμός των πολιτών κατά της βασιλείας, όπως στη Γαλλία το 1789 ή στη Ρωσία το 1917.
Ήταν ένας αγώνας ΕΘΝΙΚΟΣ. Μια επανάσταση των επί 400 χρόνια σκλάβων Ελλήνων κατά των Τούρκων κατακτητών. Ήταν το ξέσπασμα της συσσωρευμένης θρησκευτικής, εθνικής και πνευματικής καταπίεσης, που ήθελε να βρει εκτόνωση στο όνομα «του Χριστού την πίστην και της Ελλάδος την ελευθερίαν».
Γιατί η Επανάσταση του 1821 δεν είχε όμοιά της στη νεότερη Ιστορία. Ήταν, ξεκάθαρα, μόνον η ΕΛΛΗΝΙΚΗ, με τις ιδιαιτερότητές της, απόρροια της ιδιαιτερότητας της ίδιας της ελληνικής φυλής, καθώς και της δικής της λογικής σημασίας.
Γιατί, όταν ο απλός λαός ξεσηκώνεται από τους πνευματικούς του ταγούς, με την ευλογία του ιερατείου και τα χρήματα των εμπόρων και πλοιοκτητών εναντίον του κατακτητή, είναι το λιγότερο τραγική ειρωνεία να οροθετούμε τον αγώνα τους αυτόν σαν «ταξικό»!
Και η Ελληνική Επανάσταση του 1821, για την ανάσταση ενός λαού που ποτέ δεν έπαψε να πιστεύει στην εθνική του συνείδηση, απόρροια μιας ιστορικής πραγματικότητας πολλών χιλιετιών, κάτω μάλιστα από έναν καθόλα ιδιόμορφο ψυχισμό, δεν θα μπορούσε ποτέ, παρά τις όποιες εσωτερικές και εξωτερικές αντιξοότητες, να μην αποδώσει. Και απέδωσε.
Πηγή: Εφημερίδα "Τύπος Κηφισιάς"