Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη έδωσε ο πρόεδρος της Κηφισιάς, Γιώργος Βαγενάς για την ομάδα του και την "πτώση" της στη Β Εθνική. 

Ο Γιώργος Βαγενάς αναλύει στο SDNA τα «πώς» και τα «γιατί» του υποβιβασμού της Κηφισιάς και σχολιάζει τις επενδύσεις στο ελληνικό μπάσκετ σήμερα. Τι κρατάει, τι «πετάει» και τι τον... ενόχλησε.

Ο πρώην πια πρόεδρος της Κηφισιάς κάνει την... περίληψη των σκέψεων και των εμπειριών του και αναφέρεται στους λόγους που η ομάδα «έπεσε» στη Β' Εθνική, δίχως να τον νοιάζει αν θα... ενοχληθούν κάποιοι. Επιπλέον, αναφέρεται στη βοήθεια που δεν είχε από τον κόσμο, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Ποτέ δεν μας έκανε αυτή η πόλη να νιώσουμε ομάδα της»! 

Φυσικά, ο Βαγενάς κάνει λόγο για όσα ακούστηκαν, γράφτηκαν, ειπώθηκαν και... διαδόθηκαν το φετινό καλοκαίρι («Η επιλογή της Χαλκίδας είχε πλεονεκτήματα, τα νούμερα δεν έβγαιναν» και «Δεν έγινε καμία συζήτηση με τον Πανιώνιο φέτος») και καταλήγει στο αν υπάρχει τελικά αντικειμενικός λόγος για να ασχοληθεί ένας επενδυτής με το μπάσκετ. 

Ποια ήταν τα παράπονά του από την τοπική κοινωνία; Ποιον παίκτη χαρακτηρίζει «τεμπέλη», λέγοντας πως «δεν θα κάνει ποτέ καριέρα, αν και διαθέτει στοιχεία που δεν έχουν άλλοι στην Ευρώπη»; Τι λέει για τον Ηλία Παπαθεοδώρου, το τιμ της Κηφισιάς και τις νίκες απέναντι σε Ολυμπιακό και... Φιλαθλητικό; Πώς έζησε ο ίδιος το αυτοκαλάθι του Ζερμέιν Μάρσαλ, που έκανε τον γύρο του πλανήτη; Τελικά, έγινε λανθασμένη διαχείριση στην Κηφισιά;

Οι απαντήσεις του στο SDNA... 

«Το μυστικό ήταν το καλό τιμ»

- Ας ξεκινήσουμε από την αρχή... Πώς πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με την Κηφισιά; 

«Το μπάσκετ πάντα μου άρεσε, έπαιζα στο σχολείο, ερασιτεχνικά. Θα ήθελα να ασχοληθώ και επαγγελματικά, αν είχα το απαιτούμενο ταλέντο. Τότε, όμως, με... ζόριζαν τα γράμματα και το παράτησα. Ύστερα από πολλά χρόνια μετακομίσαμε στην Νέα Κηφισιά και έγραψα τα παιδιά μου στην ομάδα. Σιγά - σιγά μπήκα σε αυτήν. Όταν ανέβηκε στην Α1, ο τότε πρόεδρος, ο Παναγιώτης Λατσούδας δεν μπορούσε να συνεχίσει, κυρίως για λόγους υγείας και αποφασίσαμε να αναλάβουμε εμείς».

- Επομένως, μέχρι να αναλάβετε την Κηφισιά, η σχέση σας με το μπάσκετ ήταν αμιγώς ερασιτεχνική;

«Ακριβώς, 100% ερασιτεχνική. Παρακολουθούσα μπάσκετ, έβλεπα παίκτες και ομάδες. Ωστόσο, δεν πήγαινα πολύ στο γήπεδο, λόγω των επεισοδίων. Παρακολουθούσα πολλούς αγώνες. Βέβαια, σας λέω, ήθελα να γίνω παίκτης, όχι παράγοντας! Καμιά φορά η ζωή τα φέρνει διαφορετικά...».

- Η σχέση σας με το άθλημα αναπτύχθηκε μέσω της ομάδας, όπως είναι λογικό. Στις πρώτες σας μέρες στον σύλλογο, ποια ήταν τα συναισθήματα και οι σκέψεις σας, δεδομένου ότι βρισκόσασταν σε ένα πρωτόγνωρο για εσάς περιβάλλον; 

«Την ομάδα την παρακολουθούσα από την Γ' ΕΣΚΑ. Με τότε πρόεδρο τον Λατσούδα και άλλον προπονητή. Στην Α' ΕΣΚΑ η ομάδα πήρε τον Ηλία Παπαθεοδώρου. Έδινα κάποια μικρή βοήθεια αρχικά, χωρίς να έχω ασχοληθεί παραπάνω. Ήμουν έναν χρόνο στο Δ.Σ. του Ερασιτέχνη και οι ευθύνες του συλλόγου ήταν στον Λατσούδα. 

Για εμένα όλο αυτό ήταν κάτι ξεχωριστό. Όμως, η ατμόσφαιρα στην Κηφισιά ήταν οικογενειακή. Είχα την τύχη να διαθέτω ένα επιτελείο με καλούς ανθρώπους. Ο Λατσούδας δεν μπορούσε να ασχοληθεί παραπάνω, αλλά με συμβούλευε. Ο Ηλίας Παπαθεοδώρου με βοήθησε πάρα πολύ. Πρέπει να αναφέρω και τον Μενουδάκο και τον Νικητάκη, που ήταν παλιοί παίκτες και συνέχισαν σε άλλο πόστο. Όλοι αυτοί με βοήθησαν στην αρχή, μπήκα στο κλίμα. Πιστεύω πως προσαρμόστηκα γρήγορα. Το μυστικό ήταν οι καλοί άνθρωποι και το καλό τιμ. Είχαμε αυτή την τύχη».

«Να ξαναπαίξουμε το ματς με τον Άρη για να κόψει κάποιος τον Μάρσαλ!»

- Η πορεία της Κηφισιάς από το «Α» μέχρι το «Ω» μπορεί να χαρακτηριστεί με «παραμύθι»; Αφήνοντας στην άκρη το εφιαλτικό φινάλε και την τροπή που πήραν τα πράγματα το φετινό καλοκαίρι... 

«Ναι, νομίζω πως ναι. Βασικά, αν το κρίνουμε συνολικά, εμείς κάναμε μια πραγματική υπέρβαση. Λέω συνολικά γιατί ναι μεν βάλαμε κάποια χρήματα, όμως δεν κάναμε ποτέ κάποιο... φοβερό μπάτζετ. Με ένα μετρημένο μπάτζετ πετύχαμε πράγματα.

Για να έρθω και σε αυτό που είναι σημαντικό... Έλεγα πάντα ότι αυτή είναι μια μικρή ομάδα χωρίς κόσμο. Εμείς τα πετύχαμε όλα αυτά χωρίς κόσμο, χωρίς να έχουμε πίσω μας ανθρώπους να μας στηρίζουν. Δεν αισθάνθηκα σε όλη τη διαδρομή ότι είχαμε κόσμο. Θεωρώ πως κάναμε υπέρβαση, δεν ξέρω αν ζήσαμε τελικά ένα παραμύθι».

- Ποια είναι η στιγμή που θα θυμάστε πιο έντονα από τη θητεία σας στην ομάδα;

«Η νίκη με τον Ολυμπιακό ήταν η πιο σημαντική. Θα έλεγα και τη νίκη εκτός έδρας με τη Δράμα την πρώτη χρονιά, ήταν καταπληκτική»

- Υπάρχει ένα παιχνίδι που θα θέλατε να ξαναδώσει η Κηφισιά; Ίσως το ματς με τον Απόλλωνα Πατρών για το Κύπελλο το 2014-2015; 

«Το παιχνίδι με τον Άρη με το αυτοκαλάθι του Μάρσαλ! Θα ήθελα να το παίξουμε πάλι για να μπει κάποιος μέσα και να τον κόψει!».

- Τι θυμάστε από το παιχνίδι με τον Φιλαθλητικό των αδελφών Αντετοκούνμπο για την άνοδο στην Α1;

«Ήταν ένα τρομερό παιχνίδι. Ήμουν στο γήπεδο μία ώρα πριν. Κοιτάξτε, εκείνο το ματς ήθελε ψυχή. Είχα πει τότε ότι οι Αντετοκούνμπο είναι καλοί, αλλά δεν θα παίξουν σε αυτό το ματς πολύ. Και δεν έπαιξαν. Σε αυτό το παιχνίδι μετρούσε η θέληση, όχι η μπασκετική ικανότητα. Ο Φιλαθλητικός έπαιξε πάρα πολύ καλά, αλλά δεν μπορούσε να μας κερδίσει»

- Άρα, η νίκη επί του Ολυμπιακού μπαίνει... πάνω από αυτήν επί του Φιλαθλητικού σε αυτή την ιδιαίτερη λίστα;

«Ναι, η νίκη κόντρα στον Ολυμπιακό μας έφερε σε άλλη... σφαίρα. Ήταν μια τεράστια επιτυχία. Επιμένω, γιατί παίζαμε σε ένα γήπεδο που έμοιαζε με έδρα του Ολυμπιακού. Δεν είχαμε για παράδειγμα 3.000 κόσμο να μας εμψυχώνει, το αντίθετο γινόταν».

«Θα πάει πολύ ψηλά ο Παπαθεοδώρου»

- Με τον Ηλία Παπαθεοδώρου ποια ήταν η σχέση σας όλο αυτό το διάστημα;

«Τον Ηλία Παπαθεοδώρου τον ξέρω πολλά χρόνια, τον είχα παρακολουθήσει. Δεν τον ήξερα από παλιά προσωπικά, αλλά έβλεπα την πορεία του και τον εκτιμούσα. Είναι ένας άνθρωπος που ξεκίνησε από χαμηλά, αλλά μάθαινε. Μάθαινε πάντα από τα λάθη του. Αν μέναμε δυο χρονιές στην ίδια κατηγορία, ποτέ δεν θα έκανε στη δεύτερη σεζόν τα λάθη της πρώτης. Καταλάβαινε τα λάθη του και αυτά που του λέγαμε. Ο Ηλίας είναι φίλος μου πλέον. 

Έχει όραμα για το μπάσκετ, ασχολείται πάρα πολλές ώρες. Μπασκετικά είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο, θα το αποδείξει εκεί που πηγαίνει. Πρέπει να κάνει μια αντίστοιχη πορεία και πιστεύω ότι θα πάει πολύ ψηλά».

- Πώς νιώσατε βλέποντάς τον να «μεγαλώνει» μέσω της ομάδας σας και να παίρνει το... εισιτήριο για την VTB League; 

«Περίμενα ότι θα έχει εξέλιξη, την οποία δεν μπορούσε να έχει στην Κηφισιά. Αν παίζαμε στην Ευρώπη, ο Παπαθεοδώρου θα έμενε. Η Ευρώπη θα του έδινε κάτι παραπάνω. Θεωρούσα ότι κάποια στιγμή πρέπει να φύγει από την Κηφισιά για δικό του καλό. Εμείς πάντα τον θέλαμε. Όταν, όμως, παίρνεις την 5η ή την 6η θέση στην Α1 πίσω από τον Άρη και τον ΠΑΟΚ, δεν μπορείς να πετύχεις κάτι πολύ καλύτερο μετά. Η Ευρώπη θα ήταν κάτι διαφορετικό, θα μας συγκινούσε όλους. Εκείνος έπρεπε να πάει κάπου αλλού, να τον δουν καλύτερα».

- Ποια ήταν τα συναισθήματά σας πέρυσι όταν γνωρίζατε πως ο προπονητής σας και το σταφ του είναι πρωταθλητές Ευρώπης μετά το Ευρωμπάσκετ του Βόλου;

«Το περίμενα αυτό, περίμενα αυτή τη διάκριση! Κάποτε κάναμε μια συζήτηση με τον Παπαθεοδώρου και μου λέει: "Το καλοκαίρι θα είμαι με την Εθνική Νέων". Και του απάντησα: "Δεν μπορώ να σου πω κάτι γιατί αυτή η ομάδα θα πάρει μετάλλιο"! Την αισθανόμασταν δική μας αυτή την ομάδα, ήταν όλο το σταφ μας εκεί.

Αυτά τα παιδιά τα σκεφτόμασταν πάρα πολύ. Είχαμε τον Δημήτρη Σταμάτη, ο οποίος έπαιξε σε εμάς. Προσπάθησα να κάνω μια ομάδα με μικρά παιδιά, ήταν στις σκέψεις μου, αλλά δεν ήταν κάτι εύκολο».

«Γίνεται "σκλαβοπάζαρο" των μεγάλων ομάδων με τους νέους παίκτες»

- Πρόσφατα ο κόουτς Παπαθεοδώρου σχολίασε το γεγονός ότι δεν αγωνίζονται οι νεαροί Έλληνες παίκτες στην Α1. Ποια είναι η δική σας άποψη επί του θέματος; 

«Ο Αντώνης Κόνιαρης έμεινε ελεύθερος από τον Παναθηναϊκό. Ο Παναθηναϊκός έχασε τα χρήματά του και ο Κόνιαρης πιθανόν δεν είχε την εξέλιξη που θα έπρεπε. Δεν πρέπει να γίνεται ένα "σκλαβοπάζαρο" από τις μεγάλες ομάδες. Παίρνουν τους παίκτες και τους θάβουν. 

Θα πρέπει να δίνονται δανεικοί αυτοί οι παίκτες, να παίζουν. Ας παίζουν στην Α2, στη Β' Εθνική. Το παιδί πρέπει να παίξει. Ή θα τον αφήσεις εκεί που είναι ή θα τον δώσεις δανεικό να παίξει. Γιατί και στην Κηφισιά, για παράδειγμα, δεν είναι εύκολο να δώσεις πολλούς δανεικούς. Δεν γίνεται μια ομάδα σαν την Κηφισιά να βάλει 3-4 μικρούς, μέχρι 1-2 μπορεί να βάλει. Πρέπει, λοιπόν, να παίζουν σε μικρότερες κατηγορίες.

Στεναχωρήθηκα με τον Κόνιαρη, δεν έπαιξε καθόλου, έμεινε ελεύθερος και πρέπει να αρχίσει από την αρχή. Και ο Παναθηναϊκός έχασε κάποια χρήματα. Παρόμοιες είναι οι περιπτώσεις του Βασίλη Μουράτου και του Βασίλη Τολιόπουλου στον Ολυμπιακό. Πότε θα παίξουν αυτά τα παιδιά; Δεν γίνεται να παίξουν εκεί που είναι, πρέπει να δωθούν δανεικοί».

- Τι ήταν αυτό που έδωσε τελικά η Κηφισιά στο ελληνικό μπάσκετ, ύστερα από μια τριετία στην Α1 και πολλές ανόδους μέχρι τα «σαλόνια»; 

«Μπασκετικά, δείξαμε ότι μια μικρή ομάδα, που είχε οργάνωση και ανθρώπους που αγαπούν το μπάσκετ, μπορεί να πάρει αποτελέσματα. Από πλευράς παρουσίας, πρώτον αποδείξαμε ότι το γήπεδο δεν μετράει, γιατί ποτέ δεν είχαμε έδρα στην ουσία και δεύτερον δείξαμε ήθος ως ομάδα».

- Ποιος παίκτης σας έκανε μεγαλύτερη εντύπωση όλα αυτά τα χρόνια; 

«Ο Τόνι Κρόκερ ήταν πολύ μεγάλος παίκτης. Ο Λεωνίδας Κασελάκης είχε τρομερή παρουσία φέτος, τον εμπιστευτήκαμε.

Προσωπικά, συμπαθούσα πάντα τον Ντάριους Γκάρετ, ο οποίος δεν θα κάνει ποτέ καριέρα, γιατί δεν έχει μυαλό για μπάσκετ! Πάντως, ο Γκάρετ σε μερικά πράγματα είναι ο καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη! Όπως, για παράδειγμα, στην άμυνά του στο pick 'n roll, έχει τρομερό timing. Όμως, ήταν τεμπέλης, ήθελε να αποφύγει την προπόνηση, ζούσε μόνο για τον αγώνα. Γι' αυτό και τον έδιωξα την πρώτη χρονιά. Ήταν ο παίκτης που συμπαθούσα πολύ, έκανε τρομερά πράγματα».

- Υπήρχε κάποια ιστορία που να σας παραξένεψε ή να σας δημιούργησε έντονα συναισθήματα; Ένας αγώνας, μια μεταγραφή, οτιδήποτε...

«Δεν θυμάμαι μία ξεχωριστή ιστορία. Άλλωστε, όλες οι μεταγραφές μας έγιναν σχετικά εύκολα. Τη σεζόν 2014-2015 είχαμε ένα άσχημο διάστημα μετά τον αγώνα με τον Απόλλωνα Πατρών για το Κύπελλο. Μας έριξε ψυχολογικά αυτή η ήττα».

- Πώς διαχειριστήκατε τις δύσκολες και... ξεχωριστές καταστάσεις που βιώσατε, όπως το «παιχνίδι των 27,5'' με το Λαύριο»; Πώς μπορέσατε να τις αντιμετωπίσετε; 

«Είχαμε δει τον αγώνα ξανά και διαπιστώσαμε κάποια πράγματα. Καταθέσαμε ένσταση και θέλαμε να την υποστηρίξουμε. Η απόφαση του Αθλητικού Δικαστή μας έδωσε την εντύπωση ότι μπορούμε να πάρουμε το ματς, γι' αυτό και πήγαμε στο ΑΣΕΑΔ. Θεωρώ ότι δεν ήταν κάτι τόσο φοβερό. Έπρεπε να παίξουμε 27'', παίξαμε 27''. Άρχισε ξανά το ματς από εκεί που ήταν και αποδείχθηκε στην πράξη πως άλλος ο ένας πόντος διαφορά και άλλο οι τρεις πόντοι. Δεν ξέρω αν διορθώθηκε μια αδικία, δεν θεωρώ όμως ότι ήταν κάτι τόσο φοβερό.

Και με τον Κόροιβο έγινε κάτι αντίστοιχο, το οποίο θεωρώ εξίσου σοβαρό, αλλά... εντάξει».

- Τελικά, ήταν... μαχαιριά το αυτοκαλάθι του Μάρσαλ στο ματς με τον Άρη;

«Στην αρχή δεν το πιστεύαμε. Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας με αυτό που έγινε. Το παιδί μπερδεύτηκε, δεν υπήρχε κάτι άλλο. Πήγα στα αποδυτήρια, είχε μια πετσέτα γύρω από το πρόσωπό του και δεν την έβγαζε. Του είπα ότι δεν πειράζει, αλλά δεν καταλαβαίνε τίποτα εκείνη την ώρα. 

Ας το δούμε, όμως και από τη θετική πλευρά... Μας ήξερε όλη η Ελλάδα πριν το αυτοκαλάθι του Μάρσαλ. Μετά μας έμαθε όλος ο κόσμος! Μας έβαλε στο βίντεό του ο Σακίλ, είπε "Κηφισιά"!».

«Η επιλογή της Χαλκίδας είχε πλεονεκτήματα, τα νούμερα δεν έβγαιναν»

- Σας πειράζει ότι το «αντίο» της Κηφισιάς στην Α1 ήταν αυτή η ασυνήθιστη φάση;

«Όχι, όχι, το έχω ξεπεράσει. Είναι κάτι που συμβαίνει. Την πρώτη χρονιά ήμασταν πικραμένοι για το ματς με τον ΠΑΟΚ, πιστεύαμε ότι δεν χάσαμε με τον σωστό τρόπο, αλλά αυτό είναι το μπάσκετ. Το άθλημα κρίνεται στο ένα καλάθι, κάποιος θα κερδίσει, κάποιος θα χάσει. Όταν ξαναείδα τη φάση του Μάρσαλ, δεν με πείραξε. Ήμουν πολύ ευχαριστημένος με την πορεία της ομάδας όλη τη χρονιά».

- Υπήρξαν ποτέ εντός της ομάδας εσωτερικές έριδες;

«Δεν υπήρχε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Τη δεύτερη χρονιά, το διάστημα μετά το ματς με τον Απόλλωνα ήταν δύσκολο. Υπήρχαν πικρίες, αλλά ξεπεράστηκαν γρήγορα».

- Πώς θέλετε να θυμάται ο κόσμος την Κηφισιά; 

«Όπως ήταν μέσα στο γήπεδο, έτσι θέλω να μας θυμούνται. Με παίκτες που προσπαθούσαν σκληρά, με προπονητικό τιμ και διοίκηση κοντά στους αθλητές».

- Τι πήγε στραβά και δεν βρέθηκαν οι οικονομικοί σύμμαχοι το φετινό καλοκαίρι; 

«Ας τα πάρουμε όλα από την αρχή... Οικονομικά η ομάδα βασιζόταν εξ' ολοκλήρου στην οικογένεια και την εταιρεία Δημουλά. Έβαλαν πάρα πολλά χρήματα. Την τρίτη χρονιά στην Α1, δηλαδή πέρυσι, σκεφτόμασταν αν θα κατεβάσουμε την ομάδα ή όχι. Το σκεφτόμασταν από πέρυσι το καλοκαίρι. Οι εποχές δεν είναι τόσο εύκολες. Παλαιότερα έβαζες κάτι από τα κέρδη, αυτά δεν γίνονται πλέον. Βάλαμε 1.000.000 ευρώ. Δεν βγαίνουν από κάπου αυτά τα χρήματα. Το σκεφτόμασταν, λοιπόν, και πέρυσι. Ήρθε η δωρεά από γνωστή οικογένεια των Βορείων Ποραστίων και είπαμε να κάνουμε ένα πείραμα. Θέλαμε να δούμε αν η ομάδα μπορεί να επιβιώσει με δικά της χρήματα. Βάλαμε και πάλι κάποια χρήματα, είδαμε ότι φέτος δεν γίνεται αυτό. 

Προσπάθησα να βρω λύσεις. Μία λύση ήταν η Χαλκίδα, που είχε κάποια πλεονεκτήματα. Εκεί ο κόσμος είναι μπασκετικός, θα γέμισε το γήπεδο. Αυτό είναι σίγουρο. Είναι αλλιώς η αίσθηση όταν ξέρεις ότι έχεις έδρα και κόσμο. Θα ερχόντουσαν κάποιες μικρές χορηγίες που στη Χαλκίδα θα τις είχαμε, ενώ στην Κηφισιά δεν ερχόντουσαν. Ωστόσο, βάζοντας τα νούμερα κάτω και πάλι δεν βγαίναμε. Πάλι χρειαζόμασταν μεγαλύτερες χορηγίες, που προσπάθησα να βρω, αλλά δεν τα κατάφερα.

Ο Δήμαρχος είπε ότι θα κάνει κάποιες επαφές. Μας είπε χαρακτηριστικά ότι θα προσπαθήσει να βρει αγοραστή. Άργησε πάρα πολύ, αλλά δεν τον κατηγορώ, είχε κι άλλες αρμοδιότητες. Ό,τι έκανε, το έκανε κάτω από πίεση χρόνου. Αγοραστής δεν βρέθηκε. Ψάχναμε να βρούμε κάποιον να δώσει χρήματα στην ομάδα. Φτάσαμε μέσα Ιουλίου και ακόμα περίμενα κάποιες απαντήσεις, οι οποίες τελικά ήταν αρνητικές. Με δεδομένα τα παραπάνω, απευθύνθηκα σε κάποιους δικούς μου ανθρώπους, τους ρώτησαν αν ήθελαν να βοηθήσουν και να βάλουν κάποια χρήματα, όμως δεν τα κατάφεραν. 

Με αυτή την κατάσταση, προτίμησα να μην αρχίσουμε καν τη σεζόν, από το να ψάχνουμε μέσα στη χρονιά πώς θα πληρώσουμε. Ήταν καλύτερο να σταματήσουμε εξ' αρχής, παρά να "σερνόμαστε" και να υποβιβαστούμε μέσα στη χρονιά. Αν μπορούσε, ακόμα κι αν η ομάδα δεν ήταν ανταγωνιστική, θα έπαιζα. Αρκεί να ήμουν εντάξει στις υποχρεώσεις μου. Αυτό δεν το εξασφάλισα φέτος».

- Υπήρξαν το φετινό καλοκαίρι επαφές σας με τον Πανιώνιο, όπως γράφτηκε;

«Δεν συναντήθηκε με κανέναν από τον Πανιώνιο. Δεν είχα ούτε κρούση, ούτε συνάντηση, ούτε κάποιο τηλεφώνημα. Με τον Δούκα έγιναν κάποιες συζητήσεις, που δεν προχώρησαν. 

Έβαζα πάντα ως όρο, για όποιον θέλει να πάρει την ομάδα, να την κρατήσει στην Κηφισιά. Το λέω, επειδή μου λένε για τη Χαλκίδα. Θεωρώ ότι πηγαίνοντας στη Χαλκίδα δεν θα άλλαζε τίποτα, πέραν της πιο σύνθετης ονομασίας που θα αποκτούσε η ομάδα. Δεν θα άλλαζε τίποτα ουσιαστικό. Η Χαλκίδα είναι μισή ώρα από την Κηφισιά. Θα έβαζα ένα - δύο πούλμαν κάθε Σάββατο να μεταφέρει τον κόσμο. Και σε ένα πούλμαν θα χωρούσαν όλοι! Θα έμενε η ομάδα στην Κηφισιά.

Με τον Πανιώνιο είχαμε μια συζήτηση το περασμένο καλοκαίρι. Όμως, ο Πανιώνιος είναι μεγάλο όνομα και σε τέτοιο ενδεχόμενο θα εξαφανιζόταν τελείως η Κηφισιά. Δεν θέλαμε να εξαφανιστεί η ομάδα».

«Νομίζαμε ότι ήμασταν μεγάλη ομάδα, πήραν τα μυαλά μας αέρα»

- Θεωρείτε πως έγινε λανθασμένη διαχείριση σε κάποιο σημείο αυτής της τριετίας;

«Όχι. Το λάθος που κάναμε ήταν στο μυαλό μας. Τη δεύτερη χρονιά νομίζαμε ότι είμαστε πολύ μεγάλη χρονιά. Επιμένω πως αν εκείνη τη σεζόν πηγαίναμε στον τελικό του Κυπέλλου, θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Αυτό ήταν ένα λάθος μας, νομίζαμε ότι ήμασταν μεγάλη ομάδα και πήρα τα μυαλά μας αέρα. Βέβαια, αυτό δεν είχε ιδιαίτερα δυσάρεστα αποτελέσματα». 

- Νιώθετε τύψεις που η ομάδα «έπεσε» όσο ήσασταν εσείς πρόεδρός της;

«Δεν έχω τύψεις. Θεωρώ ότι έκλεισε ένας κύκλος για εμένα. Προσπάθησα αρκετά, τα αποτελέσματα με δικαίωσαν. Πιστεύω ότι από τη στιγμή που δεν υπήρχε κόσμος, δεν μπορούσε να γίνει κάτι άλλο. Αυτή ήταν η καλύτερη επιλογή. Να πέσει η ομάδα με ψηλά το κεφάλι, παρά να την κυνηγούν ενώ παίζει. Μπορεί να θλίβομαι και να στεναχωριέμαι, αλλά τίποτα δεν πηγαίνει χαμένο.

Όλοι οι άνθρωποι που ήταν στην ομάδα έχουν προοδεύσει. Αυτό είναι τιμή για εμένα. Όλοι έχουν πάει ακόμα καλύτερα, παίκτες και σταφ. Δώσαμε κάτι στο άθλημα και στον κόσμο».

«Ποτέ δεν μας έκανε αυτή η πόλη να νιώσουμε ομάδα της»

- Πόσο πολύ βοήθησαν εν τέλει την ομάδα ο Δήμαρχος Κηφισιάς, Γιώργος Θωμάκος και οι Κηφισιώτες; Περιμένατε κάτι παραπάνω από την τοπική κοινωνία; 

«Αισθάνομαι μια πικρία. Ποτέ αυτή η πόλη δεν μας έκανε να νιώσουμε ότι είμαστε η ομάδα της. Δεν είναι δυνατόν να παίζουμε με τον Παναθηναϊκό Κυριακή απόγευμα και να κόβουμε 100 εισιτήρια. Δεν γίνεται αυτό! Αυτό δείχνει αδιαφορία! 

Γι' αυτό δεν συμφωνούσα με αυτούς που μου έλεγαν ότι προδίδω την ομάδα με το να την πάω στη Χαλκίδα. Αν είχαμε 500-1.000 σταθερά άτομα στο γήπεδο, θα ήταν αλλιώς. Όταν, όμως, έχω αγώνες που έχω κόψει 28 εισιτήρια... Να το γράψετε αυτό, δεν είναι ντροπή. Πέρυσι με τον Κόροιβο βάλαμε ένα ευρώ το εισιτήριο και ήρθαν 35 άτομα. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.

Όσον αφορά τον Δήμο... Έχω μια μεγάλη πικρία για το κλειστό γήπεδο. Δεν έχει σημασία αν ήμασταν εμείς ή αν θα είμαστε εμείς. Η πόλη έχει ομάδα μπάσκετ και ομάδα βόλεϊ και δεν είχε ένα κλειστό γήπεδο. Αυτό είναι απαράδεκτο. Είχε έρθει απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Κηφισιάς για κλειστό κολυμβητήριο. Μιλάμε για ένα κλειστό κολυμβητήριο που δεν γίνεται αγώνας πόλο, μια μπανιέρα! 

Να πω και κάτι που ίσως δεν έχει ακουστεί... Είχε γίνει μια ημερίδα του Δήμου, ανοιχτή συζήτηση των συλλόγων της Κηφισιάς για το γήπεδο αυτό. Οι κολυμβητικοί σύλλογοι έλεγαν: "Μη τυχόν και κάνετε κλειστό κολυμβητήριο"! Αυτό ακριβώς. Και αποφασίζει το Δημοτιοκό Συβούλιο να κάνει για να μην χαλάσει τις καρδιές κάποιων και να μην ενοχλήσει. Αυτό το θεωρώ απαράδεκτο.

Η Κηφισιά είναι η μόνη περιοχή που δεν έχει ένα κλειστό γυμναστήριο. Δεν συζητάω για το "Ζηρίνειο". Κι αυτό είναι απαράδεκτο ως γήπεδο. Ευχαριστώ τον ΕΣΑΚΕ που μας άφησε να παίξουμε εκεί, αλλά το γήπεδο δεν κάνει. Όταν πήγαμε εμείς, ήταν αχούρι. Ρίξαμε κάποια χρήματα, ως ΑΕΝΚ, για να μπορούσε να το κάνουμε απλώς αποδεκτό. Θέλαμε να πηγαίνουν οι παίκτες στα αποδυτήρια και να μην πέφτουν οι σοβάδες στο κεφάλι τους».

«Δεν υπάρχει αντικειμενικός λόγος να ασχοληθεί ένας επενδυτής με το μπάσκετ»

- Ύστερα από όλα αυτά που ζήσατε και βλέποντας τα πράγματα «από μέσα», πιστεύετε ότι υπάρχει λόγος να ασχοληθεί ένας επενδυτής ή ενας επιχειρηματίας με το μπάσκετ; 

«Αντικειμενικός λόγος δεν υπάρχει. Είναι θέμα ψυχής και καρδιάς. Το κάνεις μόνο αν το αισθάνεσαι. Εγώ το είχα απωθημένο, το αισθανόμουν. Δεν μετανιώνω για τίποτα, πέρασα υπέροχα χρόνια. Πέρασα πάρα πολύ καλά, είχα θετικές εμπειρίες. Αυτά κρατάω μόνο, τίποτα κακό. Πήρα αυτά που ήθελα. Δεν μπορούσα να το συνεχίσω και το κλείσαμε, αποφάσισα να σταματήσω».

- Πώς κρίνετε το γεγονός ότι στις μεγάλες ομάδες μπαίνουν «δυνατοί» επενδυτές, όπως ο Μάκης Αγγελόπουλος και ο Νίκος Λάσκαρης, την ώρα που οι ομάδες χαμηλότερης δυναμικότητας βρίσκονται στο... χείλος του γκρεμού;

«Ελπίζω πως δημιουργείται μια τάση με ανθρώπους που ασχολούνται με το μπάσκετ. Αυτό είναι θετικό. Υπάρχουν ήδη δυνατές οικονομικά ομάδες, όπως ο Προμηθέας και η Κύμη. Ελπίζω να γίνει κάτι. Το θέμα είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι θα δουν κάποια στιγμή ότι δεν αποδίδει κάπου, δεν οδηγεί πουθενά. Πιστεύω είναι θετική η παρουσία του Αγγελόπουλου και του Λάσκαρη.

Μακάρι και ο ΠΑΟΚ να βρει έναν επενδυτή. Βασικά, μακάρι να βρει και ο ΠΑΟΚ και όλες οι ομάδες. Βέβαια, υπάρχουν κάποιοι σύλλογοι που έχουν το πλεονέκτημα του κόσμου. Αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Πάντα θα υπάρξουν "μαύρες τρύπες". Ασχολήθηκα πάρα πολύ με το θέμα, με το τι μπορείς να κόψεις για να ρίξεις το μπάτζετ».

- Σε προσωπικό επίπεδο, θα επενδύατε ξανά μελλοντικά σε μια ομάδα μπάσκετ ή θεωρείτε πως είναι «χαμένη υπόθεση»;

«Ο κύκλος μου έχει κλείσει. Άλλωστε, η Κηφισιά θα παίζει στη Β' Εθνική, την οποία δεν ξέρω ως κατηγορία, δεν έχω εμπειρία. Αν μπορώ να βοηθήσω κάπου, αν έχω την εμπειρία, ευχαρίστως, καμία αντίρρηση. Ο ένας γιος μου παίζει ακόμα στο εφηβικό, θα πηγαίνω στο γήπεδο. Δεν θα ασχοληθώ όμως με τα διοικητικά. 

Δεν λέω ποτέ οριστικό "όχι". Εάν εμφανιζόταν ένας επενδυτής να πάρει την Κηφισιά, θα αποχωρούσα. Αν πηγαίναμε στη Χαλκίδα, θα έμενα. Μπορεί κάποια στιγμή να υπάρξουν προοπτικές. Στη Χαλκίδα θα έμενα, ήταν μια πρόκληση. Όπως και να 'χει, δεν λέω ποτέ "όχι". 

Θέλω να πω ένα ευχαριστώ σε όλους όσοι βοήθησαν. Δεν θέλω να τους αναφέρω ονομαστικά. Όλοι μας στήριξαν. Και ο Τύπος και όλοι. Δεν κρατάω κακία σε κανέναν. Η πικρία για τον κόσμο είναι δεδομένη».

sdna.gr