΄Αγιος Γεώργιος Κουδουνάς: Στην Προποντίδα, γνωστή και ως θάλασσα του Μαρμαρά, βρίσκονται τα πανέμορφα Πριγκηπόνησα.

Το μεγαλύτερο και ίσως ωραιότερο από όλα τα νησιά θεωρείται η Πρίγκηπος

Στην κορυφή του νότιου λόφου της δεσπόζει επιβλητικά η Μονή του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά.

100.000 Τούρκοι συνωστίζονται κάθε χρόνο και περιμένουν υπομονετικά ατελείωτες ώρες προκειμένου να προσκυνήσουν την θαυματουργή εικόνα του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά στην Πρίγκηπο ζητώντάς του να εισακούσει τις παρακλήσεις τους.

Ο βοσκός που ανακάλυψε τη θαυματουργή εικόνα

Η παράδοση θέλει το μοναστήρι να χτίστηκε το 963 μ.Χ. και τη θαυματουργή εικόνα του Αγίου Γεωργίου να έχει δοθεί στο μοναστήρι από τη γυναικεία Μονή της Ειρήνης της Αθηναίας.Η εικόνα αυτή έμεινε χωρίς να υποστεί καμία φθορά μέχρι τη θαυματουργή εύρεσή της από κάποιο βοσκό. Σύμφωνα με το θρύλο, ο βοσκός είδε στον ύπνο του τον Άη Γιώργη να του προτείνει να ανέβει στο λόφο για να τον βρει.

 Του είπε να σκάψει εκεί όπου θα άκουγε κουδούνια να χτυπούν. Έτσι και έγινε. Ο βοσκός ακολούθησε κατά γράμμα αυτά που του είπε ο Άγιος και βρήκε την εικόνα στολισμένη με κουδούνια.  Στη συνέχεια επανίδρυσε τη μονή προς τιμή του Αγίου. Η εικόνα του έμεινε άφθαρτη και ο βοσκός του αφιέρωσε μια μονή. Πήρε το προσωνύμιο «Ο Άγιος Γεώργιος ο Κουδουνάς» και η εικόνα του βρίσκεται σήμερα στην Πρίγκηπο, το μεγαλύτερο νησί από τα Πριγκηπονήσια στον Μαρμαρά.

  Από τότε δίνονται στους χιλιάδες προσκυνητές κουδουνάκια ως ευλογία του Αγίου τα οποία κατά τους ίδιους «θαυματουργούν».

 Τα θαύματα του Αγίου

Τα θαύματα του Αγίου είναι πολλά. Ο Άγιος δεν ξεχωρίζει τους πιστούς. Δεν ικανοποιεί μόνο τα θελήματα των Ρωμιών που του έτρεφαν ανέκαθεν μεγάλη ευλάβεια. Όποιος απευθύνεται σε Εκείνον λαμβάνει τη Θεία Χάρη. Έτσι εξηγείται η μεγάλη προσέλευση αλλοθρήσκων στο Μοναστήρι από όλη σχεδόν την Τουρκία.

Τούρκοι προσκυνητές, γυναίκες, άντρες και παιδιά ανεβαίνουν προς το μοναστήρι κρατώντας στα χέρια τους καρουλάκια. Ξετυλίγουν την κλωστή μέχρι να φτάσουν στην είσοδο της εκκλησίας.

Δεν επιτρέπεται να μιλάνε όσο ανεβαίνουν. Μπορούν να μιλήσουν μόνο στην επιστροφή όταν θα έχουν αφήσει την ευχή τους στον Άγιο. Μόνο έτσι θα τους ακούσει ο Άγιος και θα πραγματοποιήσει την ευχή τους.

Ο καθένας γράφει ό,τι θέλει σε ένα χαρτάκι και το αφήνει στον Άγιο. Άλλοι ζητάνε αυτοκίνητα, άλλοι να έχουν υγεία και άλλοι να μπει το παιδί τους στον πανεπιστήμιο. Κάποιοι μάλιστα αφήνουν και κλειδιά αυτοκινήτου ή σπιτιού για να «πουν» στον Άγιο ότι επιθυμούν ένα αυτοκίνητο ή ένα σπίτι.  Πολλοί θα επιστρέψουν σε σύντομο χρονικό διάστημα για να ευχαριστήσουν τον Άη-Γιώργη που άκουσε την προσευχή τους και ικανοποίησε την επιθυμία τους ή βρήκε λύση στο πρόβλημά τους.  Κάποιοι πάλι, δένουν μικρές κορδέλες ή μαντίλια στα κλαδιά των δέντρων και αφήνουν σημειώματα ή ζωγραφιές. 

Στην Τουρκία, η 23η Απριλίου αποτελεί επίσημη αργία αφιερωμένη στα παιδιά. Έτσι, το πλήθος μπορεί να προσέλθει στο νησί χωρίς να χρειασθεί να πάρει άδεια από την εργασία του.

Το δεύτερο πανηγύρι του Μοναστηριού γίνεται στις 24 Σεπτεμβρίου, εορτή της Παναγίας της Μυρτιδιωτίσσης και της Άγιας πρωτομάρτυρας Θέκλης. Και με την ευκαιρία αυτή, συρρέει πάλι μεγάλο πλήθος προσκυνητών.

Χιλιάδες Τούρκοι επισκέπονται κάθε χρόνο τη φημισμένη Μονή του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά στην Πρίγκηπο, γιατί όπως λένε «ο άγιος δεν ξεχωρίζει Ρωμιούς από αλλόθρησκους και τους φροντίζει όλους». Γι’ αυτό και εκείνοι του ζητούν ό,τι έχουν περισσότερο ανάγκη. Γιατί, όμως, οι Τούρκοι πιστεύουν τόσο βαθειά στον Άγιο Γεώργιο;

 Το παράξενο είναι πώς κάθε χρόνο, περισσότεροι από 250.000 Τούρκοι, συρρέουν στο μοναστήρι και προσκυνούν την εικόνα του. Οι λόγοι που τόσοι Τούρκοι πιστεύουν στον Άγιο Γεώργιο είναι τρεις.

Πρώτος και βασικότερος; Πιστεύουν στα θαύματα του Αγίου Γεωργίου, τα οποία όπως λένε συμβαίνουν σε όσους πιστεύουν σε αυτόν, ανεξαρτήτως θρησκείας.

Οι Τούρκοι γράφουν σε ένα χαρτάκι την ευχή τους και την αφήνουν στον μοναστήρι. Ως αντάλλαγμα παίρνουν ένα κουδούνι, το οποίο επιστρέφουν όταν πραγματοποιηθεί η ευχή. Και όλο και περισσότεροι, αναφέρουν ότι αυτό που ζήτησαν συνέβη.

Δεύτερον, το πράσινο χρώμα της στολής του, είναι για τους μουσουλμάνους το χρώμα της ζωής. Δηλαδή ιερό.

Και τρίτον, ειδικά οι Τούρκοι της Κωνσταντινούπολης, στην όψη του τροπαιοφόρου με το ξίφος πάνω στο άλογο, ένιωθαν πάντα έναν φόβο.

Ανήμερα της εορτής του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά, μάλιστα, γίνεται το αδιαχώρητο στη Μονή.